Bedankt allemaal!

Thank you all!

Het was soms hard maar toch dikke fun. Nu is het voorbij maar het blijft een onvergetelijke ervaring.

Wij zitten ondertussen in Buenos Aires te genieten van de zon.  Eindelijk na al die maanden!  Van velen hebbben we in Ushuaia al afscheid genomen en ook hier wordt de groep beetje bij beetje kleiner.  Nog een weekje rust en dan terug naar Rijmanam.  Joepie!

Bij deze wil ik iedereen nog bedanken voor de vele reacties en complimenten.  Het was leuk bloggen met jullie als lezers.

Tot ziens,
Peter

We made it!

Als we begin augustus in Quito vertrokken leek het nog oneindig lang en ver te zijn.  Vandaag zijn we er gewoon.  Het is ermee gedaan. Afgelopen. Finito.  Ongelooflijk maar waar.

De laatste rit ging er heel rustig aan toe en de aankomst in Ushuaia, het einde-van-de-wereld, deden we in groep. Toch was het nog spannend.  Amper 5km na de start heeft mijn fiets het met een gigantisch krak begeven. Derailleur in mijn achterwiel, 13 van 24 spaken gebroken, ketting geplooid.  Gelukkig was de lunch-truck nog achter en kon ik dankzij de fiets van Filip en Wilbert toch nog mijn 100% behouden.  10km voor de aankomst lag ik nog bijna op de grond, maar ook dat is goed afgelopen.  Stel je voor dat het vandaag nog mis zou gegaan zijn!

Na de aankomst begon iedereen mekaar te feliciteren en/of in de armen te vliegen.  Een vreemd tafereel en een heel apart gevoel. Daarna gingen de flessen schuimwijn open en mochten 'de winnaars' al rillend van de kou op het podium.

Nu het allemaal gedaan is ben ik toch wel tevreden met de eerste plaats.  Maar meer nog fier op de 100% die achter mijn naam staat.  Samen met Lea de enigen die daar deze editie in geslaagd zijn.

Het einde is in zicht.

We hebben ondertussen het nationaal park Torres del Paine verlaten en zijn aangekomen voor onze laatste rustdag in Punta Arenas.

De benen zijn moe, de knieën doen pijn en recupereren gaat niet meer zo snel. De ketting piept, het zadel kraakt en de vering is het helemaal aan het begeven.  Zowel de fietsen als de fietsers zijn blij dat het einde in zicht is en ik vorm daar geen uitzondering op.

Het zit ondertussen in ieders hoofd en we willen nu zo snel mogelijk naar Ushuaia.  Morgen hebben we nog min of meer een rustdag omdat we een overzetboot moeten nemen en daardoor de kilometers beperkt zijn.  Die kilometers komen er dan overmorgen wel bij, maar kom.  Dan zijn we vertrokken voor de laatste 4 dagen naar de finish.

De laatste loodjes zijn het koudst.

De wind heeft iedereen een onrustige nacht bezorgd.  Heel de tijd werd de tent zo hard heen en weer geschud dat het wel leek of de wind ook binnenin aan het waaien was. Bij het vertrek zegt Martin zegt dat we geluk hebben want dat je kan zien dat het in de verte aan het regenen is.  We stappen te voet naar de weg die 100m verder ligt en als we daar aankomen hebben we prijs.  Geen regen, maar sneeuw.  

Onderweg wordt het alleen maar erger en krijgen we een heuse sneeuwstorm te verduren.  Dat in combinatie met een striemende wind maakt het alles behalve aangenaam, maar het heeft wel iets heroïsch. Soms is er even wat zon maar enkele tellen later zitten we terug in het winterweer.  Zo gaat het verder tot we ergens in het midden van de ergste sneeuw de truck en Didier zien staan. Hij staat daar foto’s te maken van de passanten en maakt ons ook attent op de afslag die we moeten nemen.  Gelukkig maar want de kans was groot dat we die anders door de sneeuw zouden gemist hebben.  Lunch was ondertussen geschrapt wegens de onmogelijkheid om die op te zetten. Het laatste stuk naar de grenspost worden we nog eens extra gefolterd.  Deze keer is het hagel die als honderden kleine speldjes in ons gezicht geprikt wordt.

Perito Moreno

Vandaag zitten we in El Calafate en hadden we een rustdag zodat we de kans hadden om naar de gletsjer 'Perito Moreno' te gaan kijken.
Een ongelooflijk grote ijsrivier die uitloopt in een meer.  We hadden geluk met het weer en konden volop genieten van het spektakel.  Op geregelde tijdstippen breken er gigantische ijsklompen af en die vallen dan met een luid gedreun in het water.  Vanop een afstand lijken het kleine klompjes maar als je weet dat die muur meer dan 60m hoog is en de vallende ijsblokken grote golven maken besef je het wel: dat is een gigantische ijsmassa. Een onvergetelijke uitstap!

Terug in de bewoonde wereld.

Negen dagen pampas zonder gsm-, laat staan internetverbinding.  Dus bij deze een iets langere update van langste ononderbroken fietsperiode.

Een slecht begin...

Bij het vertrek zag het er al niet al te best uit: het was aan het motregenen en niets te warm.  Naarmate we verder reden begon het hard te regenen en door de hoogte werd het bitter koud.  Ik was weer helemaal verkleumd als ik de lunchtruck zag staan en was blij dat ik daar even beschutting kon zoeken.  Iedereen die instapte was het lachen verleerd.  Het deed me terug denken aan de rit naar Cierro De Pasco.  Toch maar alle moed verzameld om de rest van de klim aan te vatten.  De regen veranderde al snel in sneeuw en het werd nog een uur fietsen in zware sneeuwval alvorens we aan de afdaling konden beginnen.

Ploeteren op de Pampas...

 

We hadden dikwijls de keuze tussen de oude (en soms slechte) weg en de nieuwe in aanbouw zijnde Ruta 40 die er al iets meer geëffend bij lag.  Waar mogelijk kozen we dus voor de nieuwe weg.  Tot die weg plotseling ophield en ik Jasper op een steile bergop zag klauteren.  Ook Gerard kwam al terug met de melding dat er ook verder geen weg meer was.  Door op de nieuwe weg te fietsen hadden we een zijweg gemist.  Dat moest er nog bijkomen!  Terugrijden was een optie, maar we verkozen om een stukje dwars door de pampas te fietsen en zo (hopelijk) de juiste baan terug te vinden. Veel fietsen was er niet aan, het was meer ploeteren en (door de felle wind) fietsje-duwen.

Worstelen met de wind...

Als je zonder veel moeite 50km/h kan rijden en zelfs bergop nog vlotjes 40km/h kan halen, dan bestaat de kans dat je goede benen hebt.  Als is het ook mogelijk dat je in Patagonië aan het fietsen bent en je de wind in de rug hebt.  Als de weg dan afbuigt en je bergaf nog moet hard moet bijtrappen om aan de 14km/h te komen weet je het zeker:  de beruchte Patagonnische wind is ons het leven zuur aan het maken.
Zo gaat het dan uren door tot we eindelijk op één of andere estancia kunnen uitBLAZEN ;-)

Na 7 dagen fietsen zijn we gisteren aangekomen in Coyhaique (Chili).  Het was een mix van mooie en lastige dagen.  We hadden een paar prachtige kampplaatsen (foto) maar ook 'campings' die de naam niet waard zijn. De weg naar de Chileense grens was een k*tweg volgens de Hollanders en een kl*tebaan volgens de Belgen. Vanaf de grenspost kregen we echter een perfecte asfaltbaan naar het volgende dorp.  De Chilenen wouden hier duidelijk eens het verschil laten zien ;-)
De zeven dagen fietsen en de mix van slechte wegen, regenweer en het gedoe met natte tenten maakten dat iedereen wat prikkelbaarder werd.  Op die momenten verstaan de organisatoren perfect de kunst om klanten kwaad te krijgen zodat er de laatste dagen heel wat wrevel in groep was.  Gelukkig hebben ze fantastische medewerkers die dikwijls het uiterste doen om het iedereen toch zoveel mogelijk naar de zin te maken.
Na de aankomst op de kampeerplaats, die meer weg had van een autokerkhof, vluchtte iedereen (4 mensen en de crew niet meegerekend) 2km verder.  Naar de stad op zoek naar een hotel.  Ik heb samen met Martin een toffe cabaña gehuurd zodat we de rustdag in luxe hebben doorgebracht. We hadden er zelfs een geweldig home-party! Gaan vanavond nog eens vroeg slapen en dan zijn we weer klaar voor de volgende 9 dagen tot de volgende rustdag.